ინტერნეტში ყველანი ვკითხულობთ უამრავ პუბლიკაციას 2012 წლის შესახებ, რომლებშიც გვაწვდიან განსხვავებულ მოსაზრებებს და არგუმენტებს აპოკალიპსისის თაობაზე. ჩემთვის, როგორც ჩვეულებრივი ადამიანისთვის, ამ დებულებებში ბევრი რამაა გაუგებარი. ამ ზღვა მასალაში ჩემი და ზოგიერთი სპეციალისტის აზრით ყველაზე ყურადსაღები, დასაბუთებული და გასაგებია მოსალოდნელი მოვლენის ახსნა ფიზიკური კანონების მეშვეობით, რომელიც საკმაოდ განსხვავდება სხვა და სხვა სახის, მათ შორის ეზოთერიული განმარტებისგან.

სპეციალისტები გვარწმუნებენ, რომ დეპრესია თურმე მხოლოდ ჩვენი ეპოქის ნიშანი არ ყოფილა. ადამიანს ის უძველესი ხანიდან მოჰყვება. დეპრესიის მახასიათებლები აღწერილია ძველი ეგვიპტეს სამედიცინო ტრაქტატში, რომელიც ებერსის პაპირუსის სახელწოდებითაა ცნობილი. მის თანამედროვე განმარტებას დიდ წილად შეესატყვისება ძველ დროში შემოღებული ცნება - მელანქოლია, რომელიც ოთხ განწყობილებათა შორის ჰიპოკრატემაც დაასახელა.

შინ, თუ გარეთ, ოჯახში თუ მეგობართა წრეში სულ უფრო ხშირად გვესმის ფრაზები: „ღრმა დეპრესიაში ჩავარდი“, „ის - უმძიმეს დეპრესიაში იმყოფება“, ან „დეპრესიიდან ვერ გამოსულა“. ვფიქრობთ, რომ ტრანსპორტშიც, თუ ქუჩაში ადამიანის სახეზეც არაერთხელ  ამოგიკითხიათ დეპრესიის გამოსახულება? ალბათ იმაზეც გიფიქრიათ, რომ ჩვენს სამოსში მუქი ან დამთრგუნავი რუხი ფერების სიჭარბე  აგრეთვე მეტყველებს ადამიანების დეპრესიულ განწყობაზე ან დეპრესიისკენ მათ მიდრეკილებაზე?  თუ დაფიქრებულხართ - რა დგას ჩამოთვლილის უკან? რა იცით იმ მოვლენის შესახებ, რომელსაც დეპრესიას უწოდებენ?

ნეირო-ლინგვისტური პროგრამირება შესდგება რიგი ელემენტებისგან, რომლებიც იძლევიან ადამიანის სუბიექტური გამოცდილების შესწავლის შესაძლებლობას, აგრეთვე მოქნილ და ძლიერ ინსტრუმენტებს პიროვნული თვისებების ან მოსალოდნელი მოვლენების შეცვლისათვის.

ქვეყნის განვითარება ემყარება ოთხ ძირითად ფაქტორს: სწორედ შერჩეულ პოლიტიკურ მიმართულებას; ეროვნული მეურნეობის განვითარების შეწონასწორებულ, ოპტიმალურ, ერის ტრადიციებისათვის შესატყვის ეკონომიკურ მოდელს; ადამიანის სოციალურ, ქონებრივ, სამართლებრივ დაცვას;  საზოგადოების ზნეობრივ მდგომარეობას. ეს ის ძირითადი ფაქტორებია, რომელთა გათვალისწინების გარეშე ვერ შევძლებთ დავძლიოთ ის მძიმე ვითარება, რომელიც შეიქმნა საქართველოში. აღიარებას მოითხოვს ის ფაქტიც, რომ ჩვენი ქვეყანა აღმოჩნდა, უპირველეს ყოვლისა, ზნეობრივ კრიზისში...

პოზიტიური აზროვნება  წარმოადგენს ადამიანის მიერ სამყაროს აღქმისადმი დადებით მიდგომას, რომელიც  ვლინდება ფაქტის, მოვლენის, საკუთარი თავის, მთლიანად ცხოვრების  მიმართ პირად მოსაზრებასა  და  დამოკიდებულებაში. ამგვარი აზროვნება გამოიხატება სიხარულის, ბედნიერების, ჯანმრთელობის, შექმნილი სიტუაციისა თუ მიღებული გადაწყვეტილების წარმატებულად დასრულების მოლოდინში. მაგრამ განა ყველას ესმის და სჯერა პოზიტიური აზროვნებისა. ზოგს ის უაზროდ მიაჩნია და დასცინიან კიდევაც ადამიანებს, რომლებიც აღიარებენ ამ სახის აზროვნების პრინციპებს. იმავდროულად მცირეა იმ ადამიანთა რიცხვი, რომლებისთვისაც მისაღებია აზროვნებისადმი ამგვარი მიდგომა და რომლებმაც იციან როგორ უნდა გამოიყენო პოზიტიური აზროვნება დადებითი შედეგების მისაღწევად. ამის მიუხედავად უნდა აღინიშნოს, რომ თანამედროვე საზოგადოების ყურადღება ამ თემისადმი გამოკვეთილად იზრდება.

ეს მასალა დააინტერესებს მათ, ვისაც სურს, რომ მისი ცხოვრება ნათელი და სიკეთის მომტანი გახდეს

არის თუ არა ურთიერთ დაკავშირებული პიროვნული განვითარება და წარმატება?  რას წარმოადგენს წარმატება განვითარების სხვა და სხვა სტადიაზე მყოფი ადამიანებისთვის?

საზოგადოების ნაწილს მიაჩნია, რომ მსოფლიოში განვითარებული გლობალური კრიზისების, ეკონომიკასა და სოციალურ სფეროში განვითარებული უარყოფითი ტენდენციების ფონზე ადამიანებში იმძლავრა პესიმიზმმა. იმავდროულად დიდი ხანია დამკვიდრებული მოსაზრება, რომ ოპტიმიზმი, ანუ პოზიტიური მსოფლმხედველობა არის ადამიანის ხასიათის დადებითი თვისება და ის წარმოადგენს წარმატებულობის, კეთილდღეობის, ჯანმრთელობის საწინდარს, ხოლო პესიმიზმი  -  უარყოფითი თვისებაა, რომელიც ვლინდება სამყაროს ნეგატივურად აღქმის, სიკეთის დაუნახაობის,  გამოუვალობის მუდმივი შეგრძნების, მომავლის მიმართ უიმედობის სახით და მას მხოლოდ დეპრესიისკენ მიჰყავს ადამიანი. შეიძლება დავეთანხმოთ მოსაზრებას,რომ პესიმიზმი მართლაც იქცა დღევანდელი რეალობის ნიშნად, მაგრამ რამდენად მავნეა საფუძვლიანი პესიმიზმი უსაფუძვლო ოპტიმიზმთან შედარებით? ერთმა იუმორისტმა ისიც აღნიშნა, რომ პესიმისტი -  იმედგაცრუებული ადამიანია, ხოლო ოპტიმისტი - საკმაოდ მაძღარი პესიმისტია.

ანუ რატომ ვერ ვუყურებთ ერთმანეთს თვალებში გულწრფელად?

დაკვირვებიხართ, რომ  ადამიანის ხასიათის ყველა ეს თვისება თუ გამოვლენა საკმაოდ დამყარდა ჩვენს ყოფიერებაში - ურთიერთობებსა და ქცევაში? როგორ ფიქრობთ - ეს მხოლოდ თანამედროვე ეპოქის ნიშანი და სენია, თუ  მოვლენაა, რომელიც ოდითგანვე მოჰყვება ადამიანთა მოდგმას? დაფიქრებულხართ იმაზე, რომ საუბრის დროს რატომღაც სულ უფრო და უფრო ნაკლებად და იშვიათად გულწრფელად   ვუყურებთ ერთმანეთს თვალებში? იმის გამო ხომ არა, რომ: გვატყუებენ -  ჩვენც ვატყუებთ  -  საკუთარ თავსაც ვიტყუებთ.  ... რა მოგვდის, რა დაგვემართა? თუ ყოველთვის ვიყავით ამ სენით შეპყრობილნი და  უბრალოდ  ოსტატურად ვმალავდით მას?